مصاحبه با تنی چند از ترم بالایی ها(برای درس انسانشناسی)

 

موضوع: تفاوت ترم پایینی ها از دید ترم بالایی ها  

ترم بالایی ها به لقب ترم خدا شهرت دارند و ترم پایینی ها به لقب ترم بوقی که البته شاید همه ی اینها توسط خود ترم خداها صورت گرفته باشد.  

  ۱-دختر ارشد ارتباطات:  یکی از بدیهی ترین تفاوت های مشهود در ورودی های جدید مربوط به قیافه ها و تیپ های جدید است که به احتمال زیاد بعد از یکی دو ترم و یا پایان دوره ی کارشناسی تفاوت های زیادی را دچار می شوند. ترم بوقی ها کارها و رفتارهای متفاوتی دارند، هنوز با فضای دانشگاه آشنا نیستند و اکثرا و یس شاید همه ی آنها سعی در نمایاندن خود در کرسی اول (در همه ی امور) با استفاده از تظاهر ها ورفتارهایی دارند که همگی ناشیانه و نشانی از خام بودن است. 

۲ـپسرترم ۴ کارگردانی:  این دسته از ورودی ها در اوایل کار بعلت بی تجربگی دچار سردرگمی های خاصی(هر کدام به نوعی) می شوند، و نیاز به یک راهنما و مشاور دارند و بعضا پس از سردرگمی ها و خواندن کتاب های متنوع چه بسا گمراه کننده ، راه نجات خود را می یابند و نظم و انضباطی آینده نگر را پیش می گیرند . 

   

  ۳ـدختر ارشد ارتباطات: هر کدام از این ترم بوقی ها در دوره های آغازین نشانه هایی از ورود به فضایی تا بحال تجربه نشده را از خودشان بروز می دهند ولی در طول دوره های مختلف این فضا و شخصیت جدید خود را می یابند. چنین افرادی نسبت به حوادث ها و شخصیت های اطرافشان مخصوصا کنش های آنان بیش از حد حساس اند برای نمونه از اینکه می بینند همکلاسی جدیدشان کتابی می خواند کلی متاثر می شوند و همچنین انتظار احترام بی نظیری از اطرافیانشان دارند برای مثال طرز برخورد متصدی امور کتابخانه برای آنها بیش از حد مهم است و کم مهری او را در برخورد بهیچ وجه نمی پذیرند ولی بعد از مدتی این شیوه ی رفتاری به نوعی بی تفاوتی تبدیل می شود و وظیفه ی دانشگاهی خود را بدون توجه به هیچ موردی جزئی انجام می دهند. 

۴ـپسر ارشد دیجیتال:  نسل جدید ورودی ها سعی می کنند از همان آغاز با انگیزه و انرژی بالایی شروع به کار کنند و آرزو هایی بلند و پرمایه در سر دارند که کم کم از حرارت و انرژی این شعله ی بر انگیزنده و اعتماد به نفس کاسته می شود و حتی ممکن است به خاموشی بگراید و دیگر اینکه بعضی از آنها کل تمایلات و بلندپروازیهای خود را با ازدواج کردن و بستن خود به ریسمانهای زمخت و کنترل کننده زندگی زناشویی به باد فراموشی می سپارند دریغ از اینکه زمانی همچون ابرهایی بودند که سوار بر آنها تا عرش افتخار، شهرت و عظمت می توانستند پرواز کنند و اکنون همچون گذری کوتاه از گلستانی شاد و خرم و سرسبز آن را از یاد می برند اما با این حال انسانهایی با شکوه وجود دارند که همچنان به پرواز خود بر بلندای قله های شجاعت و تلاش ادامه می دهند و تا به ستیغ کوه نرسیده اند بند کفش هایشان را باز نمی کنند. 

پایان